ابن عباس گوید : روزی نزد امیر المومنین علی (ع) نشسته بودم . شخصی آمد رنگ چهره اش زرد و بیمار گونه بود . از آن حضرت طلب دعایی نمود . آن جناب فرمودند : بیاموزم تو را حرزی که آن را جبرئیل (ع) برای رسول خدا (ع) آموخت در بیماری امام حسین (ع) :
اِلهی کُلَمااَنعمتَ عَلَیَ بِنِعمةٍ قَلَ لکَ عِندُها شُکری وَ کُلَما اِبتَلیتَنی بِبَلیةٍ قُلَ لَکَ
عندَها صبری فَیامَن قَلَ شُکری عِند ما نِعمةٍ فلم یَخذُلنی وَ یا من قَلَ صبری عِند
بَلائهِ فَلَم یخذُلنی وَ یا مَن رَآنی عَلی المَعاصی فَلم یُعاقبنی عَلیها صَلَ عَلی مُحمدٍ
وَ آل مُحمدٍ و اغفرلی ذُنُوبی وَ اشفِنی مِن مَرضی هذا اَتکَ عَلی کُلَ شیءٍ قدیرٍ.
ابن عباس گوید : بعد از یکسال آن مرد را دیدم به حال آمده و رنگش سرخ گشته ، گوید : نخواندم با این حرز احدی را مگر نتیجه گرفتم .
