مرحوم ملااحمد نراقى مىگوید: شخص مورد اطمینانى از قول کلیددار روضه مقدسه کاظمین (علیهماالسلام) نقل کرد: هنگامى که حسن پاشا - بعد از زمان سلطنت نادرشاه افشار در ایران - در بغداد حاکم بود. روزى در ایام ماه جمادىالثانیه وقتى جمعى از امراء و اعیان در مجمع او حاضر بودند، گفت: چرا اول ماه رجب را شب نورباران مىگویند؟ یکى از میان جمع گفت: علت این است که در این شب بر قبور ائمه دین از آسمان نور فرو مىریزد. پاشا گفت: در این مملکت که قبور ائمه زیاد است، پس حتما مجاورین این قبور، انوار آسمانى را دیدهاند؛ به همین جهت کلیددار قبر ابوحنیفه که امام اعظم آنها بود و همچنین کلیددار شیخ عبدالقادر را طلبید و صحت این مساله را از آنها پرسید. آنها گفتند: ما چنین انوارى را مشاهده نکردیم.
حسن پاشا گفت: موسى بنجعفرعلیه السلام و حضرت جوادعلیه السلام نیز از بزرگان دین هستند و بلکه شیعیان آنها را واجبالاطاعه مىدانند، سزاوار است از آنها نیز در این مساله پرسش بکنیم.
لذا همان ساعت مامورى را نزد کلیددار روضه مقدسه کاظمین علیهماالسلام فرستاد. در آن زمان پدر من (ناقل داستان) کلیددار حرمین بود، با هم روانه بغداد شدیم، بدون این که بدانیم جریان از چه قرار است. وقتى به آنجا رسیدیم من در جلوى خانه پاشا ماندم و پدرم را به داخل بردند. وقتى چشم پاشا به پدرم افتاد، سؤال کرد که: مىگویند شب اول رجب بر قبور ائمه دین نور مىبارد، آیا چنین نورى را تو در کاظمین مشاهده کردهاى؟ پدرم بدون توجه گفت: بله من بارها دیدهام. پاشا که خیلى تعجب کرده بود، گفت: این امر عجیبى است، و اول رجب نزدیک است، لذا آماده باش که من شب اول رجب در آن روضه مقدسه به سر مىبرم.
پدرم از شنیدن این خبر به فکر فرو رفت که چرا بدون توجه چنین کلامى از دهانش خارج شد، او چگونه مىتواند انوارى را که شیعیان با صفاى قلب مىبینند با چشم سر مشاهده کند؟ ولى کار از کار گذشته بود، پدرم که وضع را چنین دید غمناک و متحیر از خانه پاشا بیرون آمد. با حالت افسرده روانه کاظمین شدیم. چون وقت موعود رسید روز آخر جمادىالثانى به اتمام رسید، کوکبه حسن پاشا ظاهر شد. او پدرم را طلبید و گفت: بعد از غروب زوار را بیرون کن تا روضه خلوت بشود. هنگامى که وقت نماز عشاء فرا رسید، پاشا داخل روضه شد و دستور داد شمع هاى روضه را خاموش کردند و چنانکه رسم سُنی ها است، فاتحه خواند و به سمت سر ضریح مقدس رفت و مشغول نماز و ادعیه شد. پدرم نیز در این موقعیت آنچه که در توان داشت به تضرع و گریه گذراند. من نیز که حال پدر را چنین دیدم، از عجز او به گریه افتادم، این حالت تقریبا دو ساعت ادامه داشت و هیچ خبرى نشده بود؛ پدر همچنان در گریه و زارى بسر مىبرد، که ناگاه سقف محاذى بالاى ضریح مقدس شکافته شد و گویا به یک بار صد هزار خورشید و ماه و شمع و مشعل بر ضریح مقدس و روضه مقدسه فرو ریخت که مجموع روضه هزار مرتبه از روز روشن تر و نورانىتر شد. در این هنگام صداى حسن پاشا شنیده شد که بلند شده و مىگفت: صلى الله على النّبى محمّد و آله. سپس پاشا برخاست ضریح مقدس را بوسید و پدرم را طلبید و میان دو چشمش را بوسید و گفت: خادمی بس بزرگ منزلت هستى.
